Translate

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016



Πλοίο των Αργείων
Αγαμέμνονας Στα πλοία αντίκρυ απολύω τα βέλη στους Αχαιούς.


Μάχη στο στρατόπεδο των Αχαιών.

Kαλώς ήρθες
με χρώματα απαλά
έντονα, όμορφα.




























http://travel.rakuten.com.sg/campaign/ranking/hanami/tokyo/

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Γλυκειά η νύχτα
εμάς γλυκά σκεπάζει,
βαθιά σε κοιμίζει.

Η γη αδειάζει,
μεταφέρεται αλλού,
αλλάζει όλη.

Όταν κοιμάμαι
γλυκά ονειρεύομαι
μακρινά μέρη.

Αύγουστε καλέ,
έλα, τώρα κοντά μας
να μας ζεστάνεις'

περνάει ο καιρός'
δέντρα, φυτά ανθίζουν,
γεννούν ελπίδα.

Λιώνουν τα χιόνια
περνάει ο χειμώνας
λάμπει ο ήλιος

Σκοτάδι πέφτει
τα πάντα μαραζώνουν
φεγγάρι βγαίνει

Τα φύλλα νιώθουν
κοντινή ανάμνηση
του φθινοπώρου

Μάτια λαμπερά
που φυτρώνουν μυγδαλιές
του ήλιου ζωή

Λουλούδια μικρά
που κοιτάζουν τον ήλιο
ανθίζουν ξανά

Δε θα μπει μέσα
σπουργίτι μικρό
που δε θα ζήσει

Άνοιξη νεκρή
λουλούδι δεν ανθίζει
το τέλος της γης

Θεοδώρα

Πετούν λεύτερα
πάνω από τη στέγη
προμηνύουν βροχή

Οι μέρες περνούν
το αύριο έρχεται.
Ακόμα εδώ'

Η ζωή φεύγει
σαν ένα τρένο κυλά
ανεπαίσθητα

'Ηρθ' η άνοιξη
καλημέρα μπουμπούκι
σου λέω γλυκά.

Δημήτρης



Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Victor Hugo wrote poetry, novels, and drama—more than enough for any mortal—but he also made some four thousand drawings over the course of his life. He was an adept draftsman, even an experimental one: he sometimes drew with his nondominant hand or when looking away from the page. If pen and ink were not available, he had recourse to soot, coal dust, and coffee grounds. He didn’t publish his drawings for fear they would distract from his projects as a writer; instead, he drew for family and friends. His son, Charles, wrote of his process,
Once paper, pen, and inkwell have been brought to the table, [he] sits down and—without making a preliminary sketch, without any apparent preconception—sets about drawing with an extraordinarily sure hand: not the landscape as a whole, but any old detail. He will begin his forest with the branch of a tree, his town with a gable, his gable with a weathervane, and little by little, the entire composition will emerge from the blank paper with the precision and clarity of a photographic negative subjected to the chemical preparation that brings out the picture. That done, the draftsman will ask for a cup and will finish off his landscape with a light shower of black coffee. The result is an unexpected and powerful drawing that is often strange, always personal, and recalls the etchings of Rembrandt and Piranesi.
His drawings are collected in a 1998 book, Shadows of a Hand

In the study, published in the June issue of the Journal of Personality and Social Psychology, researchers showed participants a five-minute video depicting a black man named Glen and a white man named John. Both shopped in a department store, tried to buy a car, and interacted with police, but Glen clearly experienced discrimination.
Some participants were then asked to imagine Glen’s perspective—what he might be thinking, feeling, and experiencing. Others were asked to imagine what thoughts and feelings they would have if they were in Glen’s situation. A third group was supposed to remain objective; they weren’t told to consider Glen’s thoughts or emotions.
Then the researchers gave the participants’ a sophisticated test that measures unconscious biases.
The results show that participants in both perspective-taking conditions were less biased than participants who were asked to be objective. What’s more, it didn’t seem to matter how the participants went about taking Glen’s perspective: Participants who imagined Glen’s thoughts and feelings showed the same reduction in unconscious bias as those who imagined how they would feel if they were Glen.
In a variation on this experiment, the researchers found that participants showed less automatic bias even when they were simply shown a picture of a black man and asked to imagine his thoughts, feelings, and experiences. Another experiment in the study showed that perspective taking did not lead participants to ignore racial inequality, as previous studies have suggested.
The study’s final experiment showed that perspective taking actually improves real-world interactions between black and white people. First, participants—college students—were shown a photo of an African-American man and were asked either to take his perspective, remain objective, or were given no instructions. Then they wrote an essay about a day in his life.
In general, the woman felt she had more positive interactions with participants who were perspective takers. Analysis of the video also showed that perspective takers had more positive body language.
The results identify concrete social benefits of “putting oneself in another person’s shoes,” according to Andrew Todd, the study’s lead author and an assistant professor of psychology at the University of Iowa.
“I think our work provides some much needed first steps toward identifying a practical strategy that individuals can implement during encounters with outgroup members,” he says.
Still, he cautions that “it’s unlikely that perspective taking is a cure-all de-biasing strategy for everyone or in every intergroup situation.”
Todd says that more research is needed to determine under what circumstances, and for which people, perspective taking will be most effective in reducing prejudice.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016



magazines

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016


Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

«Η ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη, άρχισε να σχεδιάζεται μέσα στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στην προκάλυψη του Μοναστηριού της Σερβίας. Ένα κεφάλαιο κιόλας δημοσιεύτηκε από τότε στην εφημερίδα Νέα Ελλάδα, που έβγαινε στη Θεσσαλονίκη το 1917. Mετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το πρώτο σύνολο μπήκε σαν επιφυλλίδα στη βδομαδιάτικη "Καμπάνα" της Μυτιλήνης.
Με τη.. «Ζωή εν τάφω», ο Στράτης Μυριβήλης, ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο - ύμνο στη ζωή και την ειρήνη - τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή - με τα χειρόγραφα καλύτερα - του λοχία Κωστούλα.  «Η ζωή εν τάφω», δίκαια έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά βιβλία. Μάλιστα, δε θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηριστεί ως το βιβλίο του πολέμου, με την έννοια, φυσικά, ότι είναι το κατεξοχήν βιβλίο που "βάλλει" εναντίον του χειρίστου δεινού της ανθρωπότητας. 
Ο Στράτης Μυριβήλης, ψευδώνυμο του Ευστράτιου Σταματόπουλου, ήταν το πρώτο από τα πέντε παιδιά του Χαράλαμπου και της Ασπασίας Σταματοπούλου. Μέτριος μαθητής, παίρνει το απολυτήριό του από την Αστική Σχολή Συκαμιάς το 1903. Εκεί, ο σχολάρχης Σπύρος Αναγνώστου, με το κιτρινισμένο δάχτυλό του πάνω στον ανοιγμένο ελληνικό χάρτη, έκανε περιπάτους πάνω στα Βαλκάνια, στη Μικρασία και μέσα στις ελληνικές θάλασσες, περιπάτους αντάξιους της Μεγάλης Ιδέας. Έτσι ξεκινάει ο Μυριβήλης το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Απ' την Ελλάδα. Από τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς έως το 1909 φοιτά στο Γυμνάσιο Μυτιλήνης και στο Γυμνάσιο των Κυδωνιών. Στα γυμνασιακά θρανία η επαφή του με σημαντικά κείμενα του δημοτικισμού Το Ταξίδι του Ψυχάρη, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κωστή Παλαμά, η Ιλιάδα του Αλέξανδρου Πάλλη, τα διηγήματα του Αργύρη Εφταλιώτη, Τα Λόγια της Πλώρης του Ανδρέα Καρκαβίτσα, αλλά και ανέκδοτα χειρόγραφα ποιήματα του Γρυπάρη που κυκλοφορούσαν κάτω από τα θρανία διαμορφώνουν πρώιμα τη λογοτεχνική και γλωσσική του συνείδηση. Πεζογραφήματά του ήδη δημοσιεύονται σε περιοδικά της Σμύρνης και της Μυτιλήνης. 
Ο Στράτης Μυριβήλης πήρε το ψευδώνυμό του απο το βουνό Μιριβίλι, στην πλαγιά του οποίου βρίσκεται η γενέτειρά του και διακρίθηκε κυρίως ως πεζογράφος έργων φαντασίας. Η πρώτη εμφάνιση του στη λογοτεχνία καταγράφηκε με τη συλλογή διηγημάτων Κόκκινες Ιστορίες, που δημοσιεύθηκε στη Μυτιλήνη το 1915. Ακολουθεί «Η Ζωή εν Τάφω», πρώτα σε συνέχειες από την εφημερίδα «Καμπάνα» και σε πρώτη έκδοση το 1924. Η δεύτερη έκδοση έγινε το 1930 και ήταν σημαντικά αναθεωρημένη και προσαυξημένη με νέα κεφάλαια. Πραγματοποιήθηκαν άλλες πέντε, όλες ξαναδουλεμένες. Η έβδομη και οριστική έκδοση δημοσιεύθηκε το 1955. Ο Στράτης Μυριβήλης έγραψε άλλα δύο μυθιστορήματα. Αυτά είναι «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» το 1933 και «Η Παναγιά η Γοργόνα», το 1949. 
Έγραψε τρεις νουβέλες: «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης», που στην τελική του μορφή δημοσιεύθηκε το 1943, «Τα Παγανά» το 1944 και «Ο Παν» το 1946. Εκτός από τη συλλογή Διηγήματα που δημοσιεύθηκε το 1928, οι άλλες συλλογές διηγημάτων φέρουν χρωματικούς τίτλους: «Το Πράσινο Βιβλίο» (1935), «Το Γαλάζιο Βιβλίο» (1939), «Το Κόκκινο Βιβλίο» (1952) και «Το Βυσινί Βιβλίο» (1959). Δημοσίευσε δύο συλλογές λυρικών πεζογραφημάτων: «Το Τραγούδι της Γης» (1937) και «Μικρές Φωτιές» (1942) και κατέγραψε ταξιδιωτικές εντυπώσεις: «Απ' την Ελλάδα» (1954) και «Ολυμπία» (1958). Μία συλλογή χρονογραφημάτων δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «Πτερόεντα», ενώ ιδιαίτερα σημαντικά είναι και τα κριτικά μελετήματα. Τα τρία μυθιστορήματα και «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης» μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες, φανερώνοντας την απήχηση του έργου του και στο εξωτερικό. 


Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016