Απόμακρη βουή
γαλήνιο μεσημέρι
ήχοι γνώριμοι

Pray of Saint-Exyperi Lord teach me the art of small things

http://www.kostispalamas.org.gr/musium.html

Ίδρυμα Κωστή Παλαμά

http://mlk.discoveryeducation.com/
Martin King

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20Nea/katigoroumeno.htm
Kατηγορούμενο ασκήσεις
http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/askisis%20nea/prosdiorismoi.genikis.htm
γενική προσδιοριστική

1. Γενική του κτήτορα ή γενική κτητική. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να δείξουμε σε ποιον ανήκει κάτι, π.χ. Ο καλλιτέχνης ζωγράφισε το σώμα και τα πόδια του αλόγου.

 2. Γενική του δράστη μια ενέργειας ή γενική υποκειμενική. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να φανερώσουμε το υποκείμενο μιας ενέργειας. π.χ. Η επιστροφή του Γιάννη συνοδεύτηκε από γλέντια και χαρές.

       Για να βρούμε μια γενική υποκειμενική μετατρέπουμε το ουσιαστικό που προσδιορίζει η γενική (επιστροφή) σε ρήμα. Αν η γενική είναι υποκείμενο, τότε μιλάμε για γενική υποκειμενική ή του δράστη. Δηλαδή: Δηλαδή: Δηλαδή:

Η επιστροφή του Γιάννη > Επέστρεψε ο Γιάννης > Ποιος επέστρεψε; Ο Γιάννης = υποκείμενο

3. Γενική του δέκτη μιας ενέργειας ή γενική αντικειμενική. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να φανερώσουμε το αντικείμενο μιας ενέργειας. π.χ. Το δυνατό κτύπημα της πόρτας από το Γιάννη ενόχλησε τους γείτονες

Για να βρούμε μια γενική αντικειμενική μετατρέπουμε το ουσιαστικό που προσδιορίζει η γενική (κτύπημα) σε ρήμα. Αν η γενική είναι αντικείμενο, τότε μιλάμε για γενική αντικειμενική ή του δέκτη. Δηλαδή:

Το δυνατό κτύπημα της πόρτας > Ο Γιάννης κτύπησε την πόρτα  > Τι κτύπησε; την πόρτα = αντικείμενο.

Παρατήρηση: Πολύ συχνά μπορεί να μην είναι φανερό αν η γενική είναι υποκειμενική ή αντικειμενική. π.χ.

Στο παράδειγμα «Ο Γιάννης επέστρεψε. Έκλεισε την πόρτα με δύναμη και πήγε στο δωμάτιό του. Το δυνατό όμως κλείσιμο της πόρτας ενόχλησε τους γείτονες.» μπορούμε να μετατρέψουμε το «κτύπημα» με δύο τρόπους:

α. κλείνει η πόρτα = υποκειμενική.

β. κάποιος κλείνει  την πόρτα = αντικειμενική.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να εξετάζουμε τη γενική με τα συμφραζόμενα μέσα στην πρόταση ή στην περίοδο.

4. Γενική του τόπου. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε τον τόπο στον οποίο γίνεται μια ενέργεια. π.χ. Στη μάχη του Μαραθώνα αρχηγός των Αθηναίων ήταν ο Μιλτιάδης.

 5. Γενική του χρόνου. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε το χρόνο κατά τον οποίο γίνεται μια ενέργεια. π.χ. Ασχολείται με δουλειές της νύχτας

 6. Γενική του μέτρου. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για τη μέτρηση α) του τόπου ή β) του χρόνου. π.χ. α) Προχώρησε μια απόσταση διακοσίων μέτρων και σταμάτησε. β) Προχώρησε μια απόσταση δύο ωρών και σταμάτησε.

7. Γενική της ιδιότητας. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να δώσουμε μια ιδιότητα στο ουσιαστικό. π.χ. Μας κέρασε γλυκό του κουταλιού

 8. Γενική του σκοπού ή της χρήσης. Με τη σημασία αυτή η γενική χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται κάτι. π.χ. Έσπασε το ποτήρι του νερού.

http://www.karagiozismuseum.gr/presentation/index.htm
Σπαθάρειο  μουσείο
Κόσμος του θεάτρου

Λόρκα

“Δε ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δε θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο.” Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα…

Ο Λόρκα γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος, το 1898. Ο πατέρας του ήταν αγρότης κι η μητέρα του δασκάλα πιάνου, προσφέροντας τα πρώτα μαθήματα και στον ίδιο τον Λόρκα. Φοίτησε σε σχολείο Ιησουϊτών στη Γρανάδα και μετά από πιέσεις του πατέρα του, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γρανάδα, την οποίαν όμως εγκατέλειψε σύντομα, για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη μουσική και τη ζωγραφική. Το 1919, εγκαταστάθηκε στη Φοιτητική Κατοικία του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως ανοιχτό πανεπιστήμιο, πολιτιστικό κέντρο, της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί συνάντησε τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, τον ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι και τον Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφόρησαν το 1921, με τίτλο Βιβλίο Ποιημάτων. Λίγο νωρίτερα, το 1918, είχε δημοσιεύσει το έργο Εντυπώσεις & Τοπία περιδιαβαίνοντας την Καστίλη. Το 1922, συνεργάστηκε με τον συνθέτη Μανουέλ ντε Φάγια στο Φεστιβάλ Λαϊκής Μουσικής, στη Γρανάδα. Στις παραδόσεις της λαϊκής και τσιγγάνικης μουσικής, πίστευε πως βρίσκει τη βάση των ποιητικών και πνευματικών του ενοράσεων. Δημιούργημα του, εκείνη την εποχή, ήταν το Ποίημα Του Κάντε Χόντο, λαϊκό τραγούδι της Ανδαλουσίας, που τραγουδιέται από τσιγγάνους με συνοδεία κιθάρας και λίγο αργότερα, το 1924, ξεκίνησε να γράφει το Ρομανθέρο Χιτάνο, έργο που ολοκλήρωσε τελικά το 1927, σύνθεση 18 ποιημάτων με σταθερή στιχουργική μορφή, έκφραση μιας από τις αρχαιότερες μορφές ισπανικής ποίησης. Την ίδια περίοδο συνέθεσε και την Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί ενώ παράλληλα έγραψε το θεατρικό έργο Μαριάνα Πινέδα, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βαρκελώνη, την ίδια χρονιά, σε σκηνογραφία Νταλί, σημειώνοντας επιτυχία.

«Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν».

Τα έτη 1929-1930, αναζήτησε νέες πηγές έμπνευσης και ταξίδεψε στις ΗΠΑ και στην Κούβα. Οι εμπειρίες του στις Ηνωμένες Πολιτείες αξιοποιήθηκαν στο ποίημα Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη.Επέστρεψε στην Ισπανία το 1931 και συνέθεσε το Ντιβάνι Της Ταμαρίτ, ενώ παράλληλα δούλεψε και πάνω σε έργα για το κουκλοθέατρο. Εκεί έδειξε ξεκάθαρα πως επέλεγε ως κύρια ενασχόλησή του, τη συγγραφή θεατρικών και τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε τις κορυφαίες του δημιουργίες: Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα, Ματωμένος Γάμος, Γέρμα, Θρήνος Για Τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας, τραγωδίες με θέμα τη κοινωνική καταπίεση κι έκδηλο το ανθρώπινο στοιχείο.

Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, οργάνωσε μία θεατρική ομάδα υπό την ονομασία La Barroca, η οποία με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας, έδωσε παραστάσεις κλασσικών έργων σε χώρους εργατών κι αγροτικές περιοχές. Το 1936 υποδέχθηκε τον Αλμπέρτι, καθώς επέστρεψε από τη Μόσχα. Συνέταξε μια διακήρυξη συγγραφέων κατά του φασισμού κι ξεκίνησε να γράφει μια σειρά θεατρικών σκηνών με μορφή επιθεώρησης, ωστόσο τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος.

Παρόλα αυτά, ένα είναι σίγουρο. Ο τραγικός και πρόωρος θάνατος του μεγάλου αυτού συγγραφέα και ποιητή, αλλά και το σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του, έκαναν το έργο του πολύ γρήγορα γνωστό. Τα ποιήματά του έγιναν σύμβολο αντίστασης στο φασισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το έργο του έγινε ιδιαίτερα γνωστό και στην Ελλάδα. Μεταφράστηκε από πολλούς και άξιους συγγραφείς (Γκάτσο, Ελύτη) και μελοποιήθηκε από τους σημαντικότερους συνθέτες (Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο). Η ποίηση του Λόρκα δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί και να διαβάζεται γιατί είναι μια ποίηση αληθινή. Το έργο του κυκλοφόρησε ελεύθερα στην πατρίδα του το 1975, αφού πέθανε ο Φράνκο. Όπως και να’ χει όμως, ο θάνατός του έριξε μια σκιά στα σύγχρονα ισπανικά γράμματα.

Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι μέχρι και σήμερα το σημείο ταφής του. Οι προσπάθειες να αποκαλυφθεί ο τάφος του Λόρκα παραμένουν άκαρπες. Η ίδια η οικογένεια του ποιητή εμποδίζει τις ανασκαφές για να μην «ξυθούν» παλιές πληγές. Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που ισχυρίζονται ότι εκείνοι που παρέδωσαν τον ποιητή στους φαλαγγίτες προέρχονταν από τη συντηρητική οικογένεια του πατέρα του. Η μοναδική ανασκαφή για τα λείψανα του Λόρκα έγινε το 2009 και ήταν αποτυχημένη. Μέλη της ομάδας αναγκάστηκαν να υπογράψουν συμβόλαιο εχεμύθειας που τους επέβαλαν τα ανίψια του Λόρκα ώστε να μη μάθει κανείς πού έσκαβαν. Από τότε δεν έγινε καμία άλλη προσπάθεια για τον εντοπισμό του τάφου και η τοπική κυβέρνηση δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις επειδή χρηματοδότησε την ανασκαφή. Μια μεγαλοφυΐα που μέχρι και σήμερα παραμένουν ανεξερεύνητα τα πραγματικά αίτια του θανάτου του. Ήταν 19 Αυγούστου 1936 σαν έφυγε. 

    Θαυμάστε καλά τη σελήνη

πριν να κοπούν

του ποταμού τα βούρλα.

Το λελέκι κρώζει μ’ ένα παράπονο

που γδέρνει την μπανανιά.

Άνεμος ποταμίσιος

καλοκαιρινό κιμονό

δρόσος νυχτερινή.

Ψαράδικη καλύβα

μες στις γαρίδες

ένας γρύλλος.

Από την άκρη του χόρτου

ακριβώς όταν πέφτει

παίρνει πέταγμα η λιμπελούλα.

Πάγος νυχτερινός

ξυπνάω

το λαγήνι μου σκάει.

 Πρώτα χιόνια

μόλις που γέρνουν

τα φύλλα του ναρκίσσου.

*

Χειμωνιάτικος κήπος

η σελήνη κλωστούλα

μια φωνή εντόμου.

*

Χιόνι και χιόνι

την τελευταία νύχτα του χρόνου

κάτω από σελήνη καθαρή.

*

Τόσο στεγνό

σαν τον ξεραμένο σολομό

ο καλόγηρος στο κρύο.

*

Κανονικά απεχθάνομαι το κοράκι

αλλά σήμερα…

πάνω στο χιόνι.

*

Ήλιος του χειμώνα

σ’ ένα άλογο πάνω

η παγωμένη σιλουέτα μου.

Τρεις άντρες συναντιούνται

για να γιορτάσουν το Νέο Χρόνο

και φιλονικούν.

*

Τα πράσα ντυμένα στ’ άσπρα

τί κρύο.

*

Οι μπόρες του χειμώνα

βυθίζονται στα μπαμπού

και ησυχάζουν.

*

Η βροχή του χειμώνα πέφτει

πάνω στο στάβλο

ένα κόκορας λαλεί.

*

   Χειμερινή απελπισία

σ’ έναν κόσμο μονότονο

ο θόρυβος του ανέμου.

*

Πάνω στα ρυζοχώραφα

φασαρία από αγριόχηνες

κρύες βροχές του χειμώνα.

*

Κάρβουνα κάτω από τη στάχτη

στον τοίχο

η σκιά του καλεσμένου.

*

Με αποκάλεσαν με

το όνομα του διαβάτη

πρώτες βροχές του χειμώνα.

*

Εκτεθειμένος στην κακοκαιριά

και παραιτημένος πώς κόβει

το κρύο το σώμα μου.

Τυλίγοντας τα γλυκάκια

με το άλλο χέρι διώχνει

τα μαλλιά του μετώπου.

*

Μην ξεχνάς ποτέ

τη μοναχική γεύση

της λευκής δροσιάς.

Ο ήχος του κουπιού

κόντρα στο νερό

παγωμένα σπλάχνα

τη νύχτα δάκρυα.

*

Και τώρα

ας θαυμάσουμε χιόνι

μέχρι να πέσουμε εξαντλημένοι.

*

Χειμερινό ησυχαστήριο

πάνω στο στολισμένο παραβάν

γερνάνε τα πεύκα.

Ούτε μια στάλα δροσιάς

δεν πέφτει απ’ το χρυσάνθεμο

παγωμένο.

*

Θα ζητούσα δανεικά να κοιμηθώ

τα ρούχα του σκιάχτρου

πάγος μεσονύκτιος.

Σχεδόν χειμώνας

μέσα από τη μπόρα

το σχήμα της σελήνης.

*

Αν μιλάω κρυώνω στα χείλη

άνεμος του φθινοπώρου.

Το χιόνι που πέφτει

είναι άλλο εφέτος;

*

Άρρωστος στο ταξίδι

τα όνειρά μου

στα χέρσα υψίπεδα.

Το δέντρο θέλει ειρήνη

μα ο άνεμος

δεν συγκατανεύει.

Στην άναστρη νύχτα

με οδηγεί η καρδιά.

 Καθισμένος στην κοιλάδα

απεραντότητα πιο σύντομη

από την καταιγίδα.

 Το χιόνι στην κορυφή

νομίζει είναι αιώνιο

μα είναι μονάχα

το όνειρο του ηφαιστείου.

Μπασσό