Κοιτώ το φεγγάρι
Καθόμουν σε βράχια και θρηνούσα το ναυάγιο

γλιστρώντας ήρθε μουσική πάνω απ' τα κύματα

μεταμορφώθηκε με τη βοήθεια του νερού

κοράλλια πορφυρά τα μάτια μου μαργαριτάρια.

Ράντιζα μ'αρμυρά δάκρυα την άγρια θάλασσα

σάπιο σκαρίι, κουφάρι δίχως ξάρτια, δίχως σκοινιά

χωρίς πανιά ή κατάρτι φουσκωμένο πέλαγο

περπατώ στη λάσπη του αρμυρού βυθού.

Σ΄ακρογιάλια άραξα σ΄ένα βραχωμένο νησί

 απλωνόταν έρημο, άδειο με τεράστιους ογκόλιθους

στους πέτρινους τοίχους φύτρωναν βρυα, οι λειχήνες

το φεγγάρι φώτιζε τη γη, νόμιζες είναι μέρα

Kaλοκαίρι

Φεγγαρόλουστες βραδιές καντάδες μουσική νερού

βράδυ καλοκαιριού σαν αύρα μαγική Σειρήνες

γεύση από την αρμύρα της θάλασσας στο στόμα

φωτεινή αχνορόδινη ανταύγεια ξεχώριζε.

H θάλασσα απλωνόταν πολύχρωμη ανταύγειες

γαλάζιες και ρόδινες προσπέρασαν βράχους ακτής

είδαν τον ήλιο πελώριο, κατακόκκινο 

από τα κύματα να κρέμεται πορφυρό της δύσης.

Ανακάλυψε την απέραντη θάλασσα μεμιάς

το μέρος με τα λιόδεντρα, τη βλάστηση φιγούρα,

σιλουέτα βγαλμένη από τη φαντασία

τρεμόσβηνε πάνω από τη στεριά ανταύγεια

Β.Δογάνη