KIDS WHO DIE

This is for the kids who die,
Black and white,
For kids will die certainly.
The old and rich will live on awhile,
As always,
Eating blood and gold,
Letting kids die.

Kids will die in the swamps of Mississippi
Organizing sharecroppers
Kids will die in the streets of Chicago
Organizing workers
Kids will die in the orange groves of California
Telling others to get together
Whites and Filipinos,
Negroes and Mexicans,
All kinds of kids will die
Who don’t believe in lies, and bribes, and contentment
And a lousy peace.

Of course, the wise and the learned
Who pen editorials in the papers,
And the gentlemen with Dr. in front of their names
White and black,
Who make surveys and write books
Will live on weaving words to smother the kids who die,
And the sleazy courts,
And the bribe-reaching police,
And the blood-loving generals,
And the money-loving preachers
Will all raise their hands against the kids who die,
Beating them with laws and clubs and bayonets and bullets
To frighten the people —
For the kids who die are like iron in the blood of the people —
And the old and rich don’t want the people
To taste the iron of the kids who die,
Don’t want the people to get wise to their own power,
To believe an Angelo Herndon, or even get together

Listen, kids who die —
Maybe, now, there will be no monument for you
Except in our hearts
Maybe your bodies’ll be lost in a swamp
Or a prison grave, or the potter’s field,
Or the rivers where you’re drowned like Leibknecht

But the day will come —
You are sure yourselves that it is coming —
When the marching feet of the masses
Will raise for you a living monument of love,
And joy, and laughter,
And black hands and white hands clasped as one,
And a song that reaches the sky —
The song of the life triumphant
Through the kids who die.

ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ 

Γράφω για τα παιδιά που πεθαίνουν,
Μαύρα και λευκά,
Γιατί παιδιά σίγουρα θα πεθαίνουν.
Οι γέροι και οι πλούσιοι θα ζήσουνε για λίγο ακόμη,
ως συνήθως,
τρώγοντας αίμα και χρυσό,
αφήνοντας παιδιά να πεθαίνουν.

Παιδιά θα πεθαίνουνε στους βάλτους του Μισισσιπή
Οργανώνοντας κολίγες
Παιδιά θα πεθαίνουνε στους δρόμους του Σικάγο
Οργανώνοντας εργάτες
Παιδιά θα πεθαίνουνε στους πορτοκαλεώνες της Καλιφόρνια
Λέγοντας σ᾽ άλλους να ενώσουν τις δυνάμεις
Λευκούς και Φιλιππίνους,
Νέγρους και Μεξικάνους.
Κάθε λογής παιδιά θε να πεθαίνουν
Που δεν πιστεύουνε στο ψέμα, στα λαδώματα και στον συμβιβασμό
Και σε μια άθλια ειρήνη.

Ως φυσικόν, σοφοί και μορφωμένοι
αυτοί που γράφουνε τα κείμενα τα ωραία στις φυλλάδες
Κι οι κύριοι με το Dr. μπροστά απ᾽ τα ονόματά τους,
Λευκοί και μαύροι,
Που κάνουν έρευνες και γράφουνε βιβλία
Θα συνεχίσουνε να υφαίνουν λέξεις, για να πνίξουν τα παιδιά που πεθαίνουν
Και τα διεφθαρμένα δικαστήρια
Κι οι μπάτσοι που γυρεύουν τη δωροδοκία
Κι οι στρατηγοί που αγαπούν το αίμα
Όλοι θ᾽ ασκώνουνε τα χέρια τους ενάντια στα παιδιά που πεθαίνουν
Χτυπώντας τα με νόμους και με ρόπαλα, με ξιφολόγχες και με σφαίρες
Για να τρομάξουν τον λαό —
Γιατί τα παιδιά που πεθαίνουν μοιάζουνε σαν το σίδερο στο αίμα του λαού —
Κι οι γέροι και οι πλούσιοι δεν θέλουν o λαός
Να πάρουν γεύση από το σίδερο των παιδιών που πεθαίνουν,
Δεν θέλουν ο λαός να πάρουν πρέφα ποια είναι η δύναμή τους,
Να πιστεύουν έναν Angelo Herndon, ή έστω να ενώσουνε δυνάμεις

Ακούστε, παιδιά που πεθαίνετε —
Ίσως, τώρα, δεν θα υπάρξει μνημείο για σας
Παρά μονάχα μέσα στις καρδιές μας
Ίσως τα σώματά σας να χαθούν σε κάνα βάλτο
Ή σε φυλακισμένο μνήμα ή στου κεραμέα τον κάμπο
Ή στα ποτάμια όπου πνιγήκατε όπως ο Leibknecht

Μα η μέρα θα ᾽ρθει —
Είστε οι ίδιοι βέβαιοι ότι θα ᾽ρθει —
Όταν τα πόδια των μαζών σε μια πορεία μεγάλη
Θα υψώσουν για χατίρι σας μνημείο ολοζώντανο αγάπης
Και γέλιου, και χαράς
Και μαύρα χέρια κι άσπρα χέρια σ᾽ ένα θα ενωθούν,
Θα υψώσουνε μια ωδή που θ᾽ ακουμπά τον ουρανό —
Ωδή για τη ζωή που θριαμβεύει
Χάρη στα παιδιά που πεθαίνουν.