ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ,

  “ΑΣΤΕΡΙ ΘΕΪΚΟ”

 Τι φως και χρώμα κι ομορφιά να 

σκόρπιζε το αστέρι 
όπου στην κούνια του Χριστού 
τους Μάγους έχει φέρει; 
Ποιος άγγελος το διάλεξε για 
τέτοιο ταχυδρόμο; 
Τα άλλα τα αστέρια θάβλεπαν το 
φωτεινό του δρόμο 
κι από τη ζήλια 
θάτρεμαν… Αστέρι, σε ποια χώρα του 
απέραντου σου ουρανού να 
λαμπυρίζεις τώρα; 
Η παντοδύναμη φθορά μην 
έσβησε το φως σου 
ή μήπως είσ’ αθάνατο κι εσύ, σαν 
το Χριστό σου; 
Δεν κατεβαίνει η λάμψη σου εδώ 
στα χώματα μας; 
Για όλα τα άστρα αλίμονο! δεν 
είναι η ματιά μας… 
Τι φως και χρώμα κι ομορφιά να 
σκορπίζει το αστέρι, 
όπου την κούνια του Θεού τους 
Μάγους έχει φέρει;

  ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ,

  “ΞΗΜΕΡΩΝΑΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”

6.       Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν,
κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν
απ’ το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα,
μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ’ το ουράνιο δώμα.
Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι άγγελοι,
και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει,
μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα,
τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα,
και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας!
Πόσες εκείνος ο σταυρός απ’ τα καμπαναριά μας
στην αντιλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες,
χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!
Κ’ οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν
μες’ απ’ τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν
Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν.
Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν!
Λάμπουνε τ’ ασυγνέφιαστατα ουράνια Σα ζαφείρια,
Σαν μάτια π’ αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια.
Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα,
και από κάθε θύραπου ανοίγεται,
βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες,
γλυκές , καλοντυμένες.
Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες .Στη ματιά τους
λάμπ’ η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους.
Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν
κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν.

  ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ,

 “ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”

9.       Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, 
κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. 
Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, 
μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.

10.    Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι 
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. 
Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι 
και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

11.    Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη 
κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. 
Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει, 
μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

12.    Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, 
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά 
στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, 
κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ,

 “ΕΙΔΑ ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ”

15.    Είδα χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου,
το γεννημένο μας Χριστό,
τα βόδια επάνω του εφυσούσαν,
όλο το χνώτο τους ζεστό.

16.    Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος,
και μέσα η φάτνη η φτωχική,
άστραφτε πιο καλά από μέρα,
με κάποια λάμψη μαγική.

17.    Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι,
κι’ έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά,
πως θα καθίσει σαν κορώνα,
στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

18.    Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,
τον προσκυνούσαν ταπεινά,
ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν,
κι’ έψελναν γύρω του «ωσαννά».

19.    Μα κι’ από αγγέλους κι’ από μάγους,
δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάνας Του το στόμα,
και το ζεστό – ζεστό φιλί.

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ,

 “ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ”

22.    Μες την αχνόφεγγη βραδιά
πέφτει ψιλό-ψιλό το χιόνι, 
γύρω στην έρμη λαγκαδιά
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

23.    Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά, 
ούτ’ ένα βέλασμα προβάτου, 
λες κι απλωμένη σιγαλιά
είναι κει ολόγυρα θανάτου.

24.    Μα ξάφνου πέρα απ’ το βουνό
γλυκός σημάντρου ήχος γροικιέται, 
ωσάν βαθιά απ’ τον ουρανό
μέσα στη νύχτα να σκορπιέται.

25.    Κι αντιλαλεί τερπνά-τερπνά
γύρω στην άφωνη την πλάση, 
και το χωριό γλυκοξυπνά
την Άγια μέρα να γιορτάσει.

 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ,

 “ΝΥΧΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ”

28.    Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους
τα άδολα βόδια.

29.    Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα
Χριστός γεννιέται!

30.    Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες
στη γη σταλμένες.

31.    Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα
στον σκόρπιο αέρα
τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με την φλογέρα.

32.    Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
ποιος δεν το ξέρει
των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει το αστέρι.

33.    Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει.