Translate

Σάββατο 2 Ιουνίου 2018


http://www.heraldscotland.com/arts_ents/13088152.EXPLICIT_SNOW/
 MacCaig (1910-1996) because I think he succeeds in making the familiar new. A great example is his poem ‘Explicit Snow’, a particular favourite of mine. I think great poems often hold a paradox at their heart and here, MacCaig explores how snowfall can seem both familiar and utterly novel at the same time - how it seems to fall ‘from a place we feel we could go to’. I admire MacCaig’s use of metaphor in ‘Explicit Snow’, comparing it to an actor who steps ‘not from the wings, / But from the play’s extension - all he does / Is move from the seen to the mysterious.’ It’s a subtle, unshowy kind of image in keeping with the quiet tone of the poem. But the phrase that always comes to mind when I think of ‘Explicit Snow’ is his description of ‘the hill we’ve looked out of existence.’ Sometimes, it’s easy to take the known world around us for granted. Poetry is there to make us look (and think) again.

Dream Song 14

Life, friends, is boring. We must not say so.   
After all, the sky flashes, the great sea yearns,   
we ourselves flash and yearn,
and moreover my mother told me as a boy   
(repeatingly) ‘Ever to confess you’re bored   
means you have no

Inner Resources.’ I conclude now I have no   
inner resources, because I am heavy bored.
Peoples bore me,
literature bores me, especially great literature,   
Henry bores me, with his plights & gripes   
as bad as achilles,

who loves people and valiant art, which bores me.   
And the tranquil hills, & gin, look like a drag   
and somehow a dog
has taken itself & its tail considerably away
into mountains or sea or sky, leaving            
behind: me, wag.

 I first stumbled across the American poet John Berryman’s (1914-1972) ‘Dream Songs’ in my late teens, and I never thought the same way about poetry again. I still return to these poems today and find them inexhaustible in their vitality and resourcefulness. Most of the Dream Songs, like this one, are 18 lines long, set in three stanzas, but despite that constraint (and because of it) almost anything can happen. Most of the poems revolve around an imaginary mid-life American male called Henry, who has a lot in common with the poet, including having suffered ‘an irreversible loss’, but this gives Berryman sufficient distance to explore the most difficult and inaccessible territories of loss and grief, faith and despair, mortality and – yes, as in this one – even boredom. The Dream Songs are short, shocking sketches, often employing two or three voices. They are by turns, and often in the same song, playful and heart-breaking. Berryman said that the Dream Songs were meant to ‘terrify and comfort’, and they do. But for me they do more than that. They open up – as the best poems can, and as Berryman does in the out-of-the-blue mad brilliance of the end of Song 14 – new directions of thought and feeling.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018

Parthenon

http://www.apotis4stis5.com/ellhnika/ellhnikh-gwnia/17999-10-22

Nίκος Γκάτσος
Μανόλης Χατζιδάκης

The Bridge Poem

Donna Kate Rushin (1981)

I've had enough
I'm sick of seeing and touching
Both sides of things
Sick of being the damn bridge for everybody
Nobody
Can talk to anybody
Without me Right?
I explain my mother to my father my father to my little sister
My little sister to my brother my brother to the white feminists
The white feminists to the Black church folks the Black church folks
To the Ex-hippies the ex-hippies to the Black separatists the
Black separatists to the artists the artists to my friends' parents...
Then
I've got the explain myself
To everybody
I do more translating
Than the Gawdamn U.N.
Forget it
I'm sick of it
I'm sick of filling in your gaps
Sick of being your insurance against
The isolation of your self-imposed limitations
Sick of being the crazy at your holiday dinners
Sick of being the odd one at your Sunday Brunches
Sick of being the sole Black friend to 34 individual white people
Find another connection to the rest of the world
Find something else to make you legitimate
Find some other way to be political and hip
I will not be the bridge to your womanhood
Your manhood
Your human-ness
I'm sick of reminding you not to
Close off too tight for too long
I'm sick of mediating with your worst self
On behalf you your better selves
I am sick
Of having to remind you
To breathe
Before you suffocate
Your own fool self
Forget it
Stretch or drown
Evolve or die
The bridge I must be
Is the bridge to my own power
I must translate
My own fears
Mediate
My own weaknesses
I must be the bridge to nowhere
But my true self
And then
I will be useful
    -from This Bridge Called My Back
     edited by: Cherrie Moraga and Gloria Anzaldua 

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

Μια βόλτα στον άγνωστο κόσμο που κρύβεται κάτω από τα πόδια των Αθηναίων θα γίνει πραγματικότητα για πρώτη φορά σε λίγες ημέρες. Ενας πρωτότυπος περίπατος στη σιωπηλή, υπόγεια Αθήνα, που θα αποκαλυφθεί για πρώτη φορά οργανωμένα στα μάτια του κοινού. Το Σάββατο 9 Ιουνίου, επί 11 ώρες οι συμμετέχοντες θα περιηγηθούν στη διαδρομή Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα, Ζάππειο, Μετς και υπό την καθοδήγηση έμπειρων ειδικών που ασχολούνται χρόνια με την υπόγεια εξερεύνηση της πόλης θα κατεβούν σε μυστικές κρύπτες, θα περπατήσουν σε στοές μήκους αρκετών χιλιομέτρων - σε ορισμένες από τις οποίες ρέουν υπόγεια νερά -, θα ανοίξουν καταπακτές, θα μπουν σε καταφύγια και κατακόμβες, σε ρωμαϊκά λουτρά, σε μυστικές διόδους που σκάφτηκαν πριν από αιώνες στα έγκατα της πόλης.
Η ξεχωριστή αυτή ξενάγηση, που αντίστοιχή της δεν έχει επαναληφθεί ποτέ στο παρελθόν, θα ρίξει φως σε μια σειρά ερωτημάτων που απασχολούν πολλούς και που ενίοτε κινούνται στα όρια του αστικού μύθου: Υπάρχει στ' αλήθεια η υπόγεια στοά διαφυγής που ξεκινά από το κτίριο της Βουλής και διασχίζει τον Εθνικό Κήπο; Επικοινωνούν μεταξύ τους σε ενιαίο δίκτυο όλες οι στοές της Αθήνας; Και πόσο εφικτό είναι να διανύσουμε χιλιόμετρα κάτω από την πόλη;
Οι διοργανωτές του περιπάτου, το Terra Incognita Travel, απαντούν ότι «είναι εφικτό», αρκεί να γνωρίζει κάποιος τα σημεία που καταλήγουν στις εισόδους των πραγματικών στοών. «Οι σκάλες που ξεκινούν κάτω από ένα μεταλλικό καπάκι στην άκρη του δρόμου ή και στα παρτέρια κάποιου πεζοδρομίου, μπορεί να μας οδηγήσουν σε μια ξεχασμένη υπόγεια γωνιά της πόλης, αλλά αυτό μην το επιχειρήσετε ποτέ μόνοι!» λένε. «Τις περισσότερες φορές οι αστικοί θρύλοι υπερβάλλουν ως προς το μήκος, αλλά η υπόγεια Αθήνα υπάρχει. Τα σημεία ενδιαφέροντος βρίσκονται είτε σε αληθινές στοές μήκους πολλών χιλιομέτρων είτε σε τοπικού χαρακτήρα χώρους με σήραγγες και θαλάμους, όπως είναι τα καταφύγια ή οι κατακόμβες. Η από αιώνες παρουσία υπόγειων διόδων διαφόρων χρήσεων κάτω από την πόλη δεν αποδεικνύει βέβαια ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους».
Κατά τη διάρκεια του περιπάτου οι συμμετέχοντες θα περιηγηθούν τέσσερις υπόγειους προορισμούς και δύο επίγειες τοποθεσίες οι οποίες σχετίζονται με υπόγειες στοές του κέντρου της Αθήνας, ενώ θα ακούσουν πλούσιες πληροφορίες για τα σημεία που θα προσεγγίσουν.

Παρότι οι εμπνευστές του περιπάτου δεν θέλουν να αποκαλύψουν λεπτομέρειες για τα σημεία που θα προσεγγίσουν, δίνουν ένα σαφές περίγραμμα.
«Στο υπόγειo μιας εκκλησίας που οικοδομήθηκε πάνω σε ένα από τα δεκάδες ιερά της αρχαίας πόλης μπορεί να κρύβονται αιώνες Ιστορίας, αλλά και χρόνια ιστοριών παραπληροφόρησης. Ανοίγουμε με δέος την καταπακτή και κατεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλοπάτια. Μέσα στην κατακόμβη βρίσκουμε τούνελ από αρχαία υδραγωγεία, ρωμαϊκά λουτρά και κρύπτες οστεοφυλακίων, αλλά η διαδρομή σήμερα σταματά στο στόμιο ενός πηγαδιού...» λένε.
Και συνεχίζουν: «Ο λόφος που βρίσκεται μια ανάσα από το πιο κεντρικό σημείο της πόλης έχει συνδεθεί επανειλημμένως με θρύλους και διηγήσεις για υπόγειες στοές που ξεκινούν από τις εισόδους του και καταλήγουν σε μυστικές τοποθεσίες του Λεκανοπεδίου. Οι μυστικοί χώροι καταφυγής που σχετίζονται με τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούν ζωντανά απομεινάρια της περιόδου αυτής. Καταφύγια κρυμμένα από την κοινή θέα, κατασκευασμένα σε βάθος ικανό να προστατεύσει τον πληθυσμό από τους βομβαρδισμούς των μαχητικών αεροπλάνων, υπάρχουν στους λόφους αλλά και σε πολλά από τα παλιά κτίρια της πόλης. Ωστόσο, η πιο παράξενη γοητεία βρίσκεται στα απρόσιτα δίκτυα υπόγειων στοών παλαιών ρεμάτων που χάθηκαν, αφήνοντας από πολύ νωρίς την Αθήνα χωρίς τρεχούμενα νερά. Ελάχιστα σημεία τους είναι πλέον φανερά μέσα στην πόλη, διατηρημένα ακόμη και κάτω από τον πιο κεντρικό δρόμο, ενώ από πάνω ακούγονται τα αυτοκίνητα να περνούν. Είναι μια ξεχασμένη όαση μέσα στο πολυσύχναστο κέντρο της πόλης, από όπου ο θρύλος θέλει να ξεκινούν οι υπόγειες στοές προς τη θάλασσα...».
Το ραντεβού για την εκκίνηση έχει δοθεί στις 9 το πρωί στην έξοδο Κοραή του σταθμού μετρό Πανεπιστήμιο και όσοι δώσουν το «παρών» θα πρέπει να είναι εξοπλισμένοι με φακό, αθλητικά παπούτσια, πρόχειρα και άνετα ρούχα, νερό και κάποιο σνακ.
Προκειμένου να λάβει κάποιος μέρος στον περίπατο θα πρέπει να είναι ενήλικος και να το δηλώσει εκ των προτέρων στο Terra Incognita Travel (terraincognitatravel.gr).

Το ενδιαφέρον είναι ήδη τόσο αυξημένο ώστε οι διοργανωτές αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν και δεύτερη ξενάγηση, στις 7 Ιουλίου, ώστε να καλυφθούν όλα τα αιτήματα για συμμετοχή.
Δεν είναι μόνο η γοητεία που ασκούν στους περισσότερους ο χαμηλός φωτισμός, η πολυετής υγρασία και η εξερεύνηση του αγνώστου ούτε μόνο οι θρύλοι που συνοδεύουν την υπόγεια Αθήνα, αλλά και οι αληθινές ιστορίες που συνδέθηκαν με τις υπόγειες διαδρομές κάτω από την πόλη. Μία από αυτές, η μεγάλη «επιχείρηση των υπονόμων της Αθήνας», τον Δεκέμβριο του 1944, όταν μαχητές του ΕΛΑΣ που πολεμούσαν τους Βρετανούς στην Αθήνα μελέτησαν το δίκτυο των υπονόμων της πρωτεύουσας και το χρησιμοποίησαν για να τοποθετήσουν έναν τόνο εκρηκτικών κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, όπου βρισκόταν η έδρα της κυβέρνησης Παπανδρέου και των Αγγλων, με σκοπό να το ανατινάξουν. Το ενδιαφέρον για τα μυστικά υπόγεια των πόλεων δεν είναι, άλλωστε, ελληνικό φαινόμενο. Πολύς λόγος έχει γίνει για τις περίφημες μυστικές στοές στο μετρό της Μόσχας, ενώ σε αρκετές χώρες οργανώνονται τουριστικές ξεναγήσεις κάτω από το έδαφος: στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Εδιμβούργο, στη Βουδαπέστη, στη Ρώμη και αλλού.


Μυστικές στοές άγνωστες στο ευρύ κοινό

Πολλά από τα μυστικά της υπόγειας Αθήνας θα ήταν άγνωστα στο ευρύ κοινό αν δεν υπήρχαν άνθρωποι με πολύ μεράκι, που αφιέρωσαν χρόνια από την ζωή τους διαβάζοντας και εξερευνώντας για να διαλευκάνουν τους παλιούς αστικούς θρύλους γύρω από τις υπόγειες στοές της πόλης. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει διαδραματίσει ο πολιτικός μηχανικός και σπηλαιολόγος Παναγιώτης Δευτεραίος και η ομάδα του Αστική Σπηλαιολογία (urbanspeleology.blogspot.gr) που δραστηριοποιείται περίπου 10 χρόνια στην εξερεύνηση της υπόγειας Αθήνας. Με την συμβολή τους «ΤΑ ΝΕΑ» παρουσιάζουν σήμερα μερικούς από τους υπόγειους θησαυρούς της πρωτεύουσας.

Αδριάνειο Υδραγωγείο. Κατασκευάστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ., έχει μήκος 25 χιλιομέτρων και ξεκινά από τους πρόποδες της Πάρνηθας. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο, το οποίο τροφοδοτούσε με νερό τη συνοικία της Αθήνας μέχρι και την Τουρκοκρατία, εξακολουθεί να ασκεί γοητεία. Σύμφωνα με εν εξελίξει έρευνες που πραγματοποιούνται από το ΕΜΠ και την ΕΥΔΑΠ, στις αρχαίες του σήραγγες τρέχει ακόμη νερό.

Υπόγεια Ρωσικής Εκκλησίας. Οταν το 1850 ο Αντωνίνος Καπούστιν, ο ρώσος εφημέριος της βυζαντινής εκκλησίας του Σωτήρα Νικοδήμου, γνωστής ως Ρωσικής Εκκλησίας στην οδό Φιλελλήνων, παρατήρησε υγρασία στο ναό, «εντελώς ασυμβίβαστη με την υψηλή πετρώδη θέση του», έδωσε εντολή να γίνουν ανασκαφές. Ηταν περίεργος να δει τι συμβαίνει. Τελικά, με αυτόν τον τρόπο ήρθε στο φως ένας υπόγειος αρχαιολογικός θησαυρός. Δύο μέτρα κάτω από τη γη βρέθηκε ένα αρχαίο ψηφιδωτό δάπεδο ενώ αποκαλύφθηκαν επίσης αίθουσες και στοές, οστά, απομεινάρια ενός αρχαίου υδραγωγείου, εντυπωσιακά ευρήματα που μπορεί κάποιος να δει και σήμερα αν ανοίξει την καταπακτή  που βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού και κατεβεί τα πέτρινα σκαλοπάτια. Οι αποκαλύψεις δεν σταμάτησαν εκεί. Μέσα από συμπτώσεις και τυφλές αναζητήσεις, σε ακόμη χαμηλότερο επίπεδο ανακαλύφθηκε ο χώρος του υπόκαυστου ρωμαϊκών λουτρών που πιθανολογείται ότι κατασκευάστηκαν τον 2ο αιώνα μ.Χ. και τροφοδοτούνταν από το Αδριάνειο Υδραγωγείο. Οι θάλαμοί του κατά τη βυζαντινή εποχή χρησιμοποιήθηκαν ως οστεοφυλάκια και αργότερα ως δεξαμενή.

Καταφύγιο Αρδηττού. Μια μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία κρύβει το καταφύγιο στο λόφο του Αρδηττού που μετρά περισσότερα από 70 χρόνια ζωής. Την δεκαετία του '30 και ενώ η Ευρώπη μυρίζει μπαρούτι ο δικτάτορας Μεταξάς δίνει εντολή να κατασκευαστούν αντιαεροπορικά καταφύγια σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Τότε φτιάχνονται και τα πρώτα καταφύγια σε αρκετές αθηναϊκές πολυκατοικίες. Στον Αρδηττό σκάβονται στοές για να χρησιμοποιηθούν από τον Ελληνικό Στρατό ως αποθήκες πυρομαχικών και ως καταφύγιο. Εκεί θα μεταφερθούν μερικά χρόνια αργότερα, μετά την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, και κάποια από τα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών προκειμένου να γλιτώσουν από τους κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής τα ναζιστικά στρατεύματα χρησιμοποιούν τις στοές ως αποθήκες πολεμικού υλικού και λίγο πριν την απελευθέρωση τις ανατινάζουν για να μην αφήσουν πυρομαχικά στον 6ο Λόχο του ΕΛΑΣ που τους πολεμούσε ηρωικά και τελικά του ανάγκασε να υποχωρήσουν. Το 1947 οι υπόγειοι χώροι του Αρδηττού ανακατασκευάζονται και μετατρέπονται σε βασιλικό καταφύγιο το οποίο εγκαταλείφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50.

Υπόγεια κρατητήρια Εθνικού Κήπου. Πολύ κοντά στο Μέγαρο Μάξιμου, κρυμμένη σε μια γωνιά του Εθνικού Κήπου είναι η είσοδος ενός υπόγειου χώρου που οι περισσότεροι αγνοούν. Πιθανολογείται ότι χτίστηκε το 1830 και ότι χρησιμοποιήθηκε ως κρατητήρια αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, όταν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έκανε τα πρώτα του βήματα. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ο σωφρονιστικός χώρος, στον οποίο διασώζονται μικρά παράθυρα και σιδερένιες πόρτες, χρησιμοποιήθηκε ως στάβλος του Οθωνα ενώ έναν αιώνα μετά την κατασκευή του, το 1930, φέρεται να φιλοξένησε ειδικές ασκήσεις των Σωμάτων Ασφαλείας. Στη συνέχεια εικάζεται ότι μετατράπηκε σε αντιαεροπορικό καταφύγιο. Κατά καιρούς έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η εγκατάσταση συνδέεται με στοά διαφυγής κάτω από το κτίριο της Βουλής, τα Παλαιά Ανάκτορα. Ανθρωποι που έχουν ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα, παρότι δεν επιβεβαιώνουν την διασύνδεση των χώρων, δεν αποκλείουν την ύπαρξη της στοάς, κάνοντας λόγο για σχετικά σχεδιαγράμματα. Για την υπόγεια στοά κάτω από τον Εθνικό Κήπο έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες, όμως η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι γνωστή καθώς το σημείο είναι υψίστης ασφαλείας.