Χέρμαν Έσσε, 1877-1962 (Hermann Esse)

Γερμανός μυθιστοριογράφος και λυρικός ποιητής, ο Έσσε αποτελεί μία από τις τελευταίες κλασσικές μορφές της γερμανικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1877, στην κωμόπολη Καλβ της Βυρτεμβέργης.
 Ο πατέρας του Γιοχάννες ήταν γιος ενός γιατρού από το Έστλαντ, και η μητέρα του Μαρία Γκούντερτ κόρη του δόκτορα Χέρμαν Γκούντερ.

Οι γονείς του τον προόριζαν για το ιερατικό επάγγελμα και έτσι φοίτησε σε διάφορα εκκλησιαστικά σχολεία. Αναγκάστηκε να σπουδάσει θεολογία στο Μάουλμπρον. Όμως, μετά από λίγο διάστημα έφυγε (1892), καθώς δεν μπορούσε να αντέξει, καθώς έλεγε, «τη στενότητα και την έλλειψη ανεκτικότητας αυτού του είδους αγωγής», με επακόλουθο να υποστεί επανειλημμένες ψυχικές διαταραχές και να κλειστεί κατά διαστήματα από τους γονείς του σε ψυχιατρείο. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, καθώς «από τα 13 μου ήταν φανερό πως ήθελα να γίνω ποιητής ή τίποτα. Το 1911 ταξίδεψε στην Ινδία και η επαφή του με την ινδική φιλοσοφία αποτέλεσε σταθμό τόσο στη ζωή όσο και στη συγγραφική του πορεία. Το 1912 μετανάστευσε στην Ελβετία, διαμαρτυρόμενος για το μιλιταριστικό πνεύμα που αναπτυσσόταν στη Γερμανία. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, έγινε υπέρμαχος της ειρήνης, δίπλα στο Ρομαίν Ρολάν.
Το 1931 παντρεύτηκε τη Νινόν Ντόλμπιν (τρίτος γάμος, 1904 με τη Μαρία Μπερνούλι, 1924 με τη Ρουθ Βάγκνερ). Από το 1930 ο Ελβετός Μαικήνας Χανς Μπόντμπερ του παραχώρησε, εφ όρου ζωής, ένα σπίτι στο χωριό Ποντανιόλα στο Τεσσίνο, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του. Στο σπίτι αυτό έγραψε το μεγαλύτερο μέρος των έργων του. Το 1946 τιμήθηκε με το Βραβείο Γκαίτε και ένα χρόνο αργότερα, το 1947, με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στην Ελβετία το 1947.
Στο πρώτο του έργο «Πήτερ Κάμενσιντ» (1904) αντιπαραθέτει στο σύγχρονο πολιτισμό και στις αξίες των σύγχρονων ανθρώπων που «του φαίνονταν χορτάτοι, υπερβολικά ικανοποιημένοι από το βίο και την πολιτεία τους, περισσότερο απο ό,τι θα έπρεπε συμβιβασμένοι» την αξία και ομορφιά της φύσης.
Ακολουθεί το «Κάτω από τον τροχό» (1906) ,στο οποίο πραγματεύεται τα προβλήματα της εφηβείας και το αιώνιο πρόβλημα του διαφορετικού παιδιού που μεγαλώνει μόνο του σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Ο ήρωάς του Χανς Γκίμπενραθ, που λόγω της μεγαλοφυΐας του αναγκάζεται να ενταχθεί σε ένα αυστηρότατο κολέγιο ευφυών παιδιών, αντιδρά στην ισοπέδωση μιας αμφισβητήσιμης μηχανιστικής αγωγής. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του, συνειδητοποιεί όμως ότι είναι αδύναμος να αντισταθεί σε ένα σύστημα που ισοπεδώνει τα πάντα. Η σύγκρουση των κυρίαρχων αξιών μιας κοινωνίας, που για να προστατέψει τη συνοχή της συντρίβει κάθε διαφορετικότητα, κορυφώνεται δραματικά με το θάνατο του ήρωα.
Στον «Κνουλπ» (1915), παρουσιάζει ένα πρότυπο χαρακτήρα, τον «κατεργάρη», για να δηλώσει ότι την αυθεντική ανθρώπινη ύπαρξη την εκφράζουν αυτοί που η κοινωνία τους έχει απορρίψει, ένα πρότυπο «αλήτη», περιπλανώμενου κατά την ετυμολογική έννοια της λέξης (αλώμαι = περιπλανιέμαι).
Στο «Ντέμιαν» (1919), έργο ψυχογραφικό, ποιητικό και φιλοσοφικό, που άσκησε μεγάλη επίδραση κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ο ήρωας αναζητά την ολοκλήρωσή του, με οδηγό τον Ντέμιαν, μορφή άλλοτε θεϊκή, άλλοτε σκοτεινή, σύμβολο του αιώνιου ανθρώπου
Στο «Σιντάρτα» (1922), το «ινδικό παραμύθι»,  «Λύκο της στέπας»(1927). Στο «Νάρκισσο και Χρυσόστομο» (1930), που απετέλεσε τη μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία του Έσσε. Το 1932 δημοσιεύεται το «Ταξίδι στην Ανατολή.
Το «Παιχνίδι με τις χάντρες» (1943) αποτελεί κατά πολλούς το αριστούργημά του